ဧည့္ခန္းမ်ားကိုျဖတ္သန္းျခင္း
ဧည့္ခန္းမ်ားကုိ ၿဖတ္သန္းၿခင္း ( ၁၇) - ေမာင္ခုိင္မာ
*****************************************************
ရသပညာဟုေခၚဆုိေသာ အႏုပညာသည္ လူ၏စိတ္ကုိ
လႈပ္ရွားေစႏူိင္ေသာ ပညာမ်ဳိး လူ၏ေစတနာကုိ လႈံ႕ေဆာ္ႏႈိးမႈ
ေပးႏူိင္ေသာ ပညာမ်ဳိး လူ၏ ေစတနာအေလ်ာက္ လူ၏စိတ္ကူး
ဥဏ္စြမ္းၿဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးၿဖစ္သည္ ။
ၿမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း ( အတြဲ ၁၄ )
၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွ
လူယဥ္ေက်းမႈအစ ပန္းခ်ီ ၊ ဂီတ ၊ အကပညာကုိ သုခုမ ေဗဒလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္းသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမန္မာမႈနယ္ပါယ္မွာေတာ့
“ အႏုပညာ ” ရယ္လုိ႔ တညီတညႊတ္တည္း အတည္ၿပဳခဲ့ၾကတယ္ ။
လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း အတန္အသင့္ ၿမင့္လာတဲ့အခ်ိန္ကာလကအစၿပဳၿပီး စာေရးတဲ့အတတ္ဟာ ပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ၿဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ဘာသာစကားမွ တစ္ဆင့္ ဘာသာေဗဒစာေပ ........ စာေပ ။
အသိပညာ ၊ အတတ္ပညာတစ္ခုခုကုိ ၿပဳစုမွတ္တမ္းတင္တဲ့စာေပ ဟာ အသိေပး စာေပ ၊ သုတစာေပ ( Non - Fiction ) ၿဖစ္တယ္။
ေလာကသဘာ၀နဲ႔ လူ႔စိတ္ကုိ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲတင္ၿပတဲ့ စာေပကုိ ဖန္တီးမႈစာေပ ၊ ရသစာေပ ၊ အႏုစာေပ ... ( Fiction ) လုိ႔ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကတယ္။
အႏုပညာနယ္ပါယ္ထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ ဖန္တီးမႈစာေပ ၊ ေစတနာႏႈိးစာေပ ၊ ရသစာေပဆုိတာ လူေလာကထဲက လူ႔အၿဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ဗဟုိၿပဳတယ္ ။ ဒိဌဓမၼေလာက ခ်ဥ္းကပ္တယ္ ။ ေခတ္ရဲ႕ လကၡဏာအေထြေထြအၿပားၿပားကုိ ခံစားထင္ဟပ္ေဖာ္ၿပတယ္ ။ ႏွစ္သက္မႈ ( ရသ ) တစ္ခုခုကုိ ေပးတယ္ ။ အႏုစာေပဟာ ပုံတူကူးၿခင္းမၿပဳဘဲ လူ႔စိတ္ကူး ဥာဏ္စြမ္းနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔တဲ့ ပညာရပ္ ၿဖစ္တယ္ ။ ခံစားသူရဲ႕ စိတ္ဘ၀င္ထဲကုိ စိမ့္၀င္ထုိးေဖာက္ၿပီး ေစတနာလႈံ႕ေဆာ္မႈကုိ ညင္ညင္သာသာၿပဳတယ္ ။
ခံစားမႈကုိ အရင္းခံၿပီး ဖန္တီးဖြဲ႕ဆုိၾကတဲ့ အႏုပညာေတြထဲမွာ “ ကဗ်ာေဗဒ ” ဆုိတာ အခက္အလက္ အညႊန္႔အတက္တစ္ခုၿဖစ္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆုိတာ သုခုမပညာ ၊ ရသပညာ ၊ အႏုပညာ ၊ အလွပညာ တစ္ရပ္ၿဖစ္ပါတယ္။
သုတပညာ (သုိ႔) သိပၸံပညာ နဲ႔ ရသပညာ (သုိ႔) အႏုပညာဟာ ဘာကြာသလဲ ။ အဓိက ၿခားနားခ်က္ဟာ ဘာလဲ ။ သိပံပညာက အမွတ္သညာကိစၥနဲ႔အေၾကာင္းတရားကုိ သရုပ္ခြဲၿပီး ဖြင့္ဆုိေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္ ။ ဦးေႏွာက္ကုိ အလုပ္ေပးတဲ့ စမ္းသပ္မႈမ်ဳိးကုိ အားကုိးတယ္ ။ လူသားရဲ႕ တန္ဖုိးထက္ အတတ္ပညာရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ ပုိၿပီး ရုိးက်ဳိးတယ္ ။
သိပၸံပညာက ရုပ္ပစၥည္းေတြေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ၿပီး အႏုပညာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ေၿခရာခံတယ္။
ပထမအမ်ဳိးအစားက ဥာဏ္ ... ။ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားက စ်ာန္ ..... ။ ဒါေၾကာင့္ အႏုပညာတစ္ရပ္ၿဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆုိတာကုိ (စ်ာန္) အလုပ္လုပ္တယ္ ။
စ်ာန္အေၾကာင္းမေၿပာမီ ကဗ်ာဆရာတုိင္း ေအာက္သက္ေက်ၿပီးသားလုိ႔ ယူဆရမယ့္ “ ကဗ်ာ ” ကိစၥကုိ ပထမစဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ ။
ကဗ်ာ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ သဒၵါအဟန္႔နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ညားညား အနက္ၿပန္ဆုိၾကည့္လွ်င္ “ ပညာရွိ က၀ိတုိ႔ ဖြဲ႔သီကုံးတဲ့စာ ” လုိ႔ဆုိလွ်င္ လုံေလာက္ပါၿပီ ။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဟာ သူ႔ခ်ည္းပဲ ထီးတည္းရပ္မေနခဲ့ဘူး ။ သူ႔ေနာက္မွာ မိတ္ဘက္သဒၵါတစ္ခု ရွိေနခဲ့ေသးတယ္ ။“ လကၤာ ” တဲ့ ။ လကၤာရဲ႕ သဒၵါအနက္ကုိေတာ့ “တန္ဆာဆင္မႈ ” လုိ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိပါတယ္ ။( ကဗ်ာ+လကၤာ = ကဗ်ာအလကၤာ )
“ စ်ာန္ ” ရဲ႕ အနက္ကေတာ့ ပါဠိသက္အလုိအရ “ အာရုံတစ္ခုခုကုိ ကပ္ၿပီးရႈၿခင္း ” လုိ႔ ဖြင့္ဆုိၿပခဲ့ပါတယ္။
သည္ေတာ့ ကဗ်ာလကၤာ ရဲ႕ စ်ာန္အလုပ္ကုိ ၿဖဳတ္ထုတ္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ ။
၁ ။ ကဗ်ာဟာ ဘယ္အရာကုိ သီကုံးဖြဲ႕ဆုိမလဲ ......... ။
၂ ။ ကဗ်ာမွာ ဘယ္လုိ အလကၤာေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္အပ္သလဲ ...... ။
၃ ။ ကဗ်ာဟာ ဘယ္လုိ အာရုံမ်ဳိးကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရႈ႕မွတ္သင့္သလဲ ....... ။
ေဖာ္ၿပပါ ကိစၥ (၃)ရပ္ကုိ အေထာက္အကူၿပဳ လမ္းညႊန္ႏူိင္တဲ့ အရာဟာ “ ကဗ်ာဗႏၷသာရက်မ္း ” လား ။ “ ၿမန္မာညႊန္႔ေပါင္းက်မ္း ”
လား။ “ ၿမန္မာအဘိဓါန္ ” လား။ “ ၿမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း ” လား ။
ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖုိးလႈိင္ရဲ႕ “အလကၤာနိသွ်က်မ္း ” ထဲမွာ စူးစမ္းမလား ။
လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ႕ “ ဂမၻီရ ကဗ်ာက်မ္း ” နဲ႔ ညွိမလား ။
ဆရာေတာ္ ဦးဗုဗ္ရဲ႕ “ ကဗ်ာသဒၵ သဂၤဟက်မ္း ” ကုိ အာဂုံေဆာင္မလား ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “ ရသစာေပနိဒါန္း ” ကုိ လက္ကုိင္ၿပဳမလား ။
ဆရာၿမဇင္ရဲ႕ “ ကဗ်ာ့နရီ နိမိတ္ပုံ ” ဟာ အၾကြင္းမဲ့ ခုိင္လုံရဲ႕လား ။
ဆရာေမာင္သာႏုိး ရဲ႕ “ ထင္ရႈးပင္ရိပ္ ” ကေကာ တကယ္အရိပ္ရရဲ႕လား ။
ကဗ်ာမွာ က်မ္းဂန္ သိပ္ဆန္ရင္ စာအုပ္ဗီရုိသံပါမယ္ ။အေၿခခံဥပေဒသေတြနဲ႔ ဂႏၲ၀င္ေလ့လာခ်က္ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ၿပဳရင္လည္း ပရမ္းပတာ ကဗ်ာၿဖစ္မယ္ ။ အမ်ဳိးသား လကၡဏာေတြကုိ မ်က္ကြယ္ၿပဳရင္လည္း ပရမ္းပတာကဗ်ာ ၿဖစ္မယ္ ။ အမ်ဳိးသားေရး လကၡဏာ ေတြကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး နဖူးမွာ အတက္ေပါက္ ၊ ေၿခေထာက္မွာ ပန္းပန္ၿပလွ်င္ေတာ့ ဟာသကဗ်ာစင္ေတာ္ၿဖစ္သြားမယ္။
သည္ေတာ့ကာ ဂႏၲ၀င္ကဗ်ာကိစၥေတြကုိ ေယာနိေသာမနသီကာရ ႏွလုံးသြင္း ။ေခတ္ၿပဳိင္ ၿမင္ကြင္းေတြထဲက ေတြ႔ရွိခ်က္ အသစ္ေတြကုိ ေက်ညက္စြာစိစစ္ၿပီးမွ လက္ခံ ။ တစ္ပါးသူဆီကရတဲ့ မိတၳဴဟန္ပန္ထက္ကုိ ကုိယ့္အသံ အစစ္ၿဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ မဂၢဇင္းစာအုပ္တခ်ဳိ႕မွာပါတတ္တဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ ရသနဲ႔ ဒႆနကုိ လုိက္ရွာေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းမွာ “ တရားစာအုပ္ ဘယ္မွာေရာင္းလဲ ” လုိ႔ ေမးၿမန္းတာမ်ဳိး ၿဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ။
“ ရသ - ဒႆန ” အမည္ခံၿပီး မဂၢဇင္း တခ်ဳိ႕ဟာ ရသနဲ႔ ဒႆနကုိ တစ္မတ္သားေလာက္ၿပၿပီး “ ဟုိေရွ႕က ဆူဆူညံဘာသံလဲေမး ” ဆုိတဲ့ ေဟးလား၀ါးလား သၾကၤန္ယိမ္းမ်ဳိး ကေနၾကေတာ့ မိမိဘာလုပ္ရမလဲ ။
ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက သၾကၤန္သံခ်ပ္ေတြမွာ ၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ရိလုံး ၊ ကလိလုံး ၊ခနဲ႔လုံး - ရြဲ႕လုံးမ်ဳိးနဲ မဂၢဇင္း တခ်ဳိ႕မွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့
ေကာ္လုံး ၊ ခတ္လုံး ၊ ေဆာ္လုံး ၊ ကပ္လုံး မ်ဳိးဟာ ဘယ္အရာက ပုိၿပီး တန္ဖုိးရွိပါသလဲ ။
သုိ႔ကလုိ ေလသရမ္းေတြရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဖန္တီးမႈစာေပ အႏုပညာပြင့္ဟာ လြင့္ေၾကြေၿမခရေတာ့မွာလား ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ဆုိတဲ့ ရာစု သစ္တစ္ခုကုိ ၾကဳိဆုိဂုဏ္ၿပဳႏုိင္ပါ့မလား ။ ပန္းမ်ားပြင့္တဲ့ေန႔ဟာ ရက္ခ်ိန္းေရြ႕သြားမလား ။ ေႏြလြင္ၿပင္မွာ ရသစာေပရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ အစာငတ္ေရငတ္နဲ႔ ေၾကြၿပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမလား။
ဧၿပီေႏြထဲက ကဗ်ာဧည့္ခန္းေတြကုိ ေမာပန္းတုန္ယင္စြာ ၿဖတ္သန္းရင္း အနားစခန္းတစ္ခုကုိ ေစ့ေစ့ငုငု ရွာေဖြေနမိၿပန္တယ္။ မိမိရဲ႕ စုိးရြံ႕လန္႔ထိတ္ သံသယစိတ္ကုိ ဆိတ္စာငယ္မွ် ေဆးေၾကာသန္႔စင္ အားၿဖည့္ေပးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ စာေပဂ်ာနယ္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ ထိေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာတင္မုိး ဖြဲ႔ဆုိၿပတဲ့ “ ပန္းထာ၀ရ ” ကဗ်ာၿဖစ္ပါတယ္ ။
နားဆင္ၾကည့္ရေအာင္ ။
တစ္ႏွစ္ တစ္ေႏြ ၊ ရြက္ႏုေ၀လ်က္
ေၾကြက်ရာမွ ၊ ေ၀လာရလည္း
မက်မေၾကြ ၊ အၿမဲ ေ၀သည္
စာေပအႏုပညာ ပန္းပြင့္တည္း ။
ရသ - ဒႆန ေပ်ာက္ေနတဲ့ မဂၢဇင္း တခ်ဳိ႕လက္ထဲက ေကာ္လုံး ကပ္လုံး ၊ ေဆာ္လုံး ခတ္လုံးေတြေၾကာင့္ စာေပအႏုပညာရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ဘယာကပ္ၿပီး ၾကည့္မိတဲ့ မိမိဟာ “ ပန္းထာ၀ရ ” ရဲ႕ အဘိဓမၼာေၾကာင့္ သိသာစြာ အားတက္သြားရပါသည္ ။ ခပ္ေစာေစာတုန္းက ခံတြင္းပ်က္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြဟာလည္း “ ပိန္းၾကာရြက္တြင္ ၊ ေရမတင္ ” “ ပိန္းၾကာရြက္ဖ်ား ၊ ေရမနား ” ဆုိသလုိ ေလွ်ာက်ေၿပေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ပုဒ္တစ္ခု စကားတစ္ခြန္းမွ်သာဖြဲ႔ ဆုိၿပီး ပါဒအေရအတြက္ (၇)ခု ရဲ႕ ကုိယ္ထည္အတြင္းမွာလည္း အသံ (၂)သံ ၊ ကာရန္(၂)မ်ဳိး တည္းနဲ႔ ရုိးရုိးေလး တင္ၿပသြားပါတယ္။
တက္သံ .... (ေအ ) ကာရန္ .... နဲ႔
က်သံ ....... ( အ ) ကာရန္ စတဲ့ ထုိႏွစ္မ်ဳိးမွ အပ ကဗ်ာမွာ ရႈပ္ရပ္ေထြးေထြး အလုပ္ေပးတဲ့ အခင္းအက်င္းမ်ဳိး မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ကဗ်ာရဲ႕ ၀ဏၰကုိ အနက္ထင္ေစတဲ့ အသံကာရန္ေတြဟာလည္း ( ေႏြ - ေ၀ - ေၾကြ ) နဲ႔ ( မွ - ရ - က် ) ဆုိတဲ့ သံရွည္ ၊ သံၿပတ္ ႏွစ္မ်ဳိး မွအပ အၿခားကိစၥေတြ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး ။
ေမာင္ခိုင္မာ
Comments
Post a Comment